achter de komma
fata morgana
in elke plas van licht
waar ik doorheen loop
ontspringt mijn schaduw
aan het zwart van de
veel te vroeg gevallen nacht
de donkere op het trottoir
platgeslagen gedaante die
mij dan telkens achtervolgt
lijkt bijna wel een metafoor
voor de gemoedstoestand
waarin ik mij bevind
heen en weer geslingerd
tussen twijfel over jou
en irritatie over mijzelf
kan ik niet anders dan
concluderen dat jij
in mijn leven staat geëtst als
een permanente luchtspiegeling
babylonische spraakverwarring
vandaag heb ik geleerd
dat praten met gebaren
niet voor iedereen hetzelfde is
want wie doof is in australië
kan niet zomaar praten
met een dove hier
vandaag heb ik geleerd
dat in armenië een
vraagteken achter een zin
alleen maar verwarring geeft
en wie zegt jij moet of doe dit
is nog steeds beleefd
vandaag heb ik gehoord
dat in china
ja en nee niet bestaan
oke is goed
veel beter is misschien
en soms iets zeggen
wat op ja lijkt
als je nee bedoelt
morgen gooi ik al
mijn woordenboeken weg
haal google-translate
van mijn telefoon af
en zal ik vanaf dan elke
babylonische spraakverwarring
met vreugde omarmen
wasbenzinestift
hier zei zij
ik geef je
mijn nummer
papier was
niet voorhanden
dus ze schreef
het op mijn arm
tien cijfers
met een dikke
zwarte stift
sindsdien kijk ik
er elke dag naar
ik wrijf erover
met een natte vinger
ik lik er
soms eens aan
maar durf haar
niet te bellen
de vrees dat
zij nu nee zegt
ik blijf
liever dromen
van wat had
kunnen zijn
maar nooit
is uitgekomen
vrouw
als zij vertrekt
tuit zij haar lippen
geeft mij een
natte kus
zij zegt dag
ik zie je weer
ik blijf staan
ik kijk haar na
ik zucht
eens diep
en fluister zacht
draai je om
kijk ook naar mij
en kom terug
de verjaardag van mijn kanker
vandaag is
het weer feest
vandaag zal
ik zo dronken
worden dat ik
niet meer hoef
te denken aan
vandaag is
het echt feest
vandaag trek
ik mijn zwartste
kleren aan
en ik zal lachen
om de kleuren
die ik in mij heb
vandaag zal ik
in stilte vieren
toch zal ik dansen
voor heel even
ik zal een heel
klein beetje huilen
en ik ga proosten
op het leven
blind
op jouw lichaam
vind ik blind
de weg
nooit zal ik
verdwalen
nooit zal ik
herhalen
wat ik in het
donker tegen
jou heb gezegd
de avond zuigt
het daglicht
op als vloeipapier
maar toch vind
ik op jouw lichaam
blind de weg
achter de komma
achter de komma
is alles onzeker
terwijl men zegt dat
meten weten is
zie ik mensen
waarvan ik zeker weet
dat als de wereld
vergaat zij nog steeds
met hun ellebogen
over het tuinhek hangen
en dingen zeggen als
ach, zo is er overal wel wat
alles achter de komma
is uiterst onzeker
als ik het bewijs zie
dat oostindisch onwetend
zijn echt bestaat
wellicht is het een zegen
voor wie het aangaat
dubbel en dwars
als de tijd mij
op de hielen zit
dan kijk ik niet
meer achterom
dan lijkt alles dubbel
en dans ik het
liefst voortdurend
achter de feiten aan
maar zolang de klok
nog stil blijft staan
zal ik de wijzers
met mijn handen
moeten duwen
en zal ik dwars
tegen beter weten in
bewegen om alle
vertraging tegen te gaan